Κωλοφωτιές

Έπεφτε ο ουρανός κάτω
Όλα τα 'χαμε στα πόδια μας
Τα κλειστά άνθη της ημέρας
Τη μυρωδιά της νύχτας
Και ένα σ' αγαπώ που έφεγγε
Μονάχο σ' ένα τοίχο
Κι ένα δάκτυλο που έφεγγε
από το φωσφορίζον μελάνι

Ένα σκουριασμένο σταυρό
Που προσπαθούσαμε να ξεθάψουμε 
Ένα είχε γίνει με τη βελανιδιά και τις καλότυχες
Και δεν έλεγε να βγει
Έκλεβαν τάχα τη λαλιά αυτές
Νύμφες της αρχαίας εποχής
Μ' ένα φυτίλι και έναν ήχο απόκοσμο
Σα να χτυπάνε οι Τιτάνες τα χέρια τους
Λαμπάδιαζες τη νύχτα και τις έδιωχνες

Άκουγες το βουητό
Το απάυγασμα των μικροσκοπικών φτερών τους
Ξεχύνονταν κάθε βράδυ
Εκλεκτές κυρίες της σιωπής και του σκότους
Έπιναν μονάχα νέκταρ νυχτολούδο
Ποτό της νεραϊδοχώρας

Όμως χαθήκανε τον Αύγουστο
Δε γεμίζουν φώς τα άδεια βάζα
Ούτε κρυφτό στο πέρα μαχαλά παίζουν
Μονάχα μαντρότοιχους εβάλαν
Τα χώρισαν ωραία
Όλοι χέρι χέρι, κεφάλι κεφάλι
Ο θόλος του γαλαξία έσφιγγε κι αυτός

Δε με παίρνεις τηλέφωνο αγόρι μου
Δεν έρχεσαι...

Κορόιδεμα

Σε είδα στον ξύπνιο μου
Περπατούσες πάλι
Τα βηματάκια σου χτυπούσανε
Σαν οπλές περήφανες
Και ήταν ο ήχος αυτός
Η ύστατη χαρά μου

Στον ύπνο μου
Το κορμί σου έγερνε χωρίς ψυχή, ψυχή μου
Στα χέρια του πατέρα
Με κοίταξες με εκείνο το βλέμμα
Το αγέρωχο κορμάκι σου
Το βάρος του πάνω στο δικό μου
Αχ τί γλυκό βάρος εκείνο θε μου
Που με τσαλαπατούσες και με φίλαγες
Και με 'κανες ότι ήθελες μικρέ μου

Στου Μορφέα την έκσταση και πάλι
Ήρθα να σου πω τα ανέμελα μαντάτα
Μητέρα! Μητέρα! Περπάτησε ο Τζώρτζης
Δεκαοχτώ χρόνια
Με ξύπναγες γιατί βαριόσουνα μονάχος το πρωινό
Κι όταν έφευγα πάλι για τα ξένα, αλίχταγες σα την πανσέληνο
Και τα χρόνια αυτά 
μακάρι να μετρούσανε ανάποδα, ψυχή μου

Με σφιχταγγαλιζες κ φωναζες
Γεμάτη η βαλίτσα, το τραίνο σφηριζε
Πάλι μακριά σου καλέ μου
Αγιογραφεία ζωφερή τα μάτια σου
Και η ρώμη σου αστείρευτη
Κι η λαλιά σου να διώχνει 
Κάθε λογής αγρίμι

Κι ήρθες για δεύτερη φορά
Τώρα πια στον ξύπνιο μου
κι ήσουν θεριό ανήμερο
κόκκινα τα μάτια σαν δαίμονας αλαφιασμένος
Κι η γλύκα σου, εχάθη
Κι η μορφή σου εχάθη

Δε με σφιγχταγκάλιασες πανέμορφέ μου
μείτε ένιωσα τα αναφιλιτά σου
μον' μου χίμηξες, μου 'σκισες τη σάρκα
Με 'κανες μύρια κομμάτια,
και ότι επέμεινε αρμένιζε φλογερό
στον αφρό πάνου σε δεμένα κούτσουρα.

Να έφευγα εγώ θησαυρέ μου και όχι εσύ
Δεύτερη καρδιά μου, μάθε με ξανά να αγαπώ
Ξέχασα μακριά σου (...)

Εμμανουήλ Λ

Πανηγυρικός ΙΙ

   Ένα "όχι", θα πω, απλό, που όμως στα μάτια μου λαμβάνει υπερβατική υπόσταση και ισχύ, ένα "όχι" φόρο τιμής, μιας και τα τρομοφόρα κάδρα, μιλάνε 5 χρόνια μονάχα για αυτό το πράμα - τον φόρο. Ο φόρος ο δικός μου, δεν ξεπληρώνεται με τα χιλιάδες αργύρια, που καρφιτσώσανε σαν πύρινο γάτζο στις κρεαταγορές, οι Τριάκοντα (τύραννοι), σε κάθε τρυφερό βλαστάρι, που αντικρίζει τον χρυσάνθεμο ήλιο. Γιατί ο φόρος αυτός, έχει ψυχή - κάποιοι λένε δε μπορείς να την σκοτώσεις.

   Όχι μονάχα γιατί έχω μέσα μου την αντίδραση, που την έχω - όπως γνωρίζετε η αντίδραση, είναι η έμφυτη τάση προς ελευθερία, αλλά, παίρνω τούτη 'δω την απόφαση συνειδητά, για να προσδώσω φόρο τιμής, σε όλους εσάς που μου δώσατε έστω και τη μνησικακία σας και όλα αυτά τα αρνητικά σας συναισθήματα. Δίχως αυτά, δε θα 'μουν εγώ. Για σας είναι το "όχι".

   Το "όχι" αυτό διαπερνά όλες τις αψίδες του θριάμβου, σαν μυστήρια αφαιμακτική αντάρα, όχι έφιππο, αλλά γυμνό και ξυπόλητο, γιατί προηγουμένως πέρασε από τη μεγάλη πορτάρα της ακροπόλεως και μάτωσε στις φραγκοσυκιές της Σπιναλόγκα. Το δικό μου "όχι" συναντά όλες τις τυμπανοκρουσίες και τους θυρεούς, τα φλάμπουρα και τα μπαϊράκια στο βουνό και τις παντιέρες στα νησιά και σβίνει στον ήχο της βροχής στο τσιμέντο που ξαναλιώνει και φτιάχνει αγάλματα αεικίνητα με τη μορφή μου και τη μορφή σου.

   Για σενα λοιπόν μητέρα που αφοσιώθηκες και θυσιάσες τα πάντα, για να χεις τα πάντα, για 'σένα πατέρα που κόπιασες και ίδρωσες, και με 'σπειρες, για να 'μαι εδώ. Για 'σενα άγνωστε και γνωστέ, που πάλευες τον αδερφό σου - τί τάχα μου κατάλαβες; Για 'σένα παππού που το δάκρυ σου γέννησε την συκιά. Ακόμα βαστώ τη φυσαρμόνικά σου. Για 'σένα δάσκαλε της τέχνης, καθηγητή μου στο ναό της σοφίας, μέσα σ' αυτά τα πελώρια τείχη, πέτρα πέτρα, πλίνθο, πλίνθο, σε γκρεμνίζουν. Για σένα φίλε εγκάρδιε και για σένα φίλε χαμμένε από τα παλιά, που πάντα θα τριγυρνάς κουτσός και καλοσυνάτος, στις ξεροληθιές του μυαλού μου. Για σας είναι το "όχι".

   Γιατί είναι δουλεία σου ξαναφωνάζω, να υπηρετείς αξίες που είναι έξω από τη συνειδησή σου. Είναι δουλεία να σκίβεις το κεφάλι στο άδικο, σ' αυτό που δε πιστεύεις. Αυτές λοιπόν τις αξίες θα σου ξαναειπώ να τις κάψεις! Κι αν δακροφορεμένος με ρωτήσεις τι θα γίνει μετά, θα σου 'πω μη σε νοιάζει! Αν δε τις κάψεις, δε θα χρειαστεί ποτέ να νοιαστείς για το τί θα γίνει μετά! Άμα τις κάψεις όμως, τυχερέ μου, έχεις καιρό να νοιαστείς, έστω λίγο πρωτού πεθάνεις.

   Για 'σένα τυχαία ερωμένη, που μου δειξες τι θα πει να ζεις την ελευθερία μέσα από τα κιγκλιδώματα της σιωπής και της ερυθράς χαρμολύπης. Και προπαντώς για σένα ιδιαίτερη και μονάκριβή ερωμένη μου, που μου 'μαθες πως να διαβαίνω τη γλώσσα της αλήθειας, όταν τα φώτα του κόσμου σβίνουν και μιλούν μονάχα τα κορμιά, συλλαβιστά, ταιριαστά, το 'να πλάι στ' άλλο. Για 'σένα στάχυ μου, κάποτε θα φυτρώσεις. Για 'σένα λέω "όχι", όχι για 'μένα...

    

Εμμανουήλ Λ.

Αφορισμός I

Είχα καταλάβει από νωρίς πόσο θρασύδειλοι είναι τούτοι οι δημοσιογραφίσκοι. Σκεφτόμουν... Γτ το παίζουνε ξερόλες ρε Μανώλη; Δεν είναι ούτε αθλητές, ούτε ολυμπιονίκες. Ούτε καθηγητάδες μα ούτε επιστήμονες για να εκφέρουν απόψεις σε ζητήματα, ούτε φιλόλογοι για να μας το παίζουν πως τάχα μου χειρίζονται καλά τον λόγο. Φυσικά ούτε οικονομολόγοι, ούτε μετεωρολόγοι, ούτε τίποτα! Τελικά κατάλαβα είναι παπαγάλοι. Ναι ναι, παπαγάλοι! Λένε ότι ακούνε, χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα! Αντί ο κόσμος να ακούει τους καθηγητάδες κ τους επιστήμονες, να μαθαίνει από αυτούς γτ έχουν κάτι να μας πούνε και να μας διδάξουνε, όπως οι δάσκαλοι μας στα σχολεία, ακούει αυτά τα ανθρωπάρια, τους παπαγάλους!

Μα το χείριστο κακό δεν είναι η ημιμάθεια ή η ημιάγνεια τους, πείτε το οπως θέλετε...! Το κακό κύριοι κ κυρίες μου είναι ότι αυτοί οι θρασύδειλοι κ ανόητοι άνθρωποι, έχουνε το μοναδικό προνόμοιο, αυτή την αστείρευτη δύναμη, να χαλιναγωγούν τις μάζες κ τα πρόβατα, όλους αυτούς που ψηφίζουν σα τα πρόβατα δηλαδής. Αυτή η δύναμή τους, τους κάνει να είναι υπεράνω, λες κ έχουν το φοβερό φωτόσπαθο στα χέρια τους κ θα μας σκίσουν όλους! Έτσι μπορούν να περνούν στις συνειδήσεις μας ότι γουστάρουν! Στην αγράμματη θείτσα, στον φοβισμένο γονιό, στον ταπεινωμένο άνεργο, στην γλυκήτατη αυτή μητέρα, στην ταραχεμένη -γεμάτη πόθους και καύλα, καρδιά του έφηβου...

Παρατηρείστε με τί δόλιο, με τί μηχανευμένο τρόπο αναμοχλεύουν το θέμα του Βαγγέλη εδώ κ μια βδομάδα, λες κ δεν υπάρχουν θέματα να ασχοληθούν, λες κ εμείς δε τρώγαμε ξύλο στο σχολείο και στις γειτονιές. Λες και δεν αυτοκτονούν φαντάροι στις σκοπιές, λες και δεν αυτοκτόνησαν χιλιάδες συμπολίτες μας, λόγω της "κρίσης", λες και δεν πέσαμε οι μισοί από εμάς σε κατάθλιψη, λόγο έλλειψης εργασίας, λες και, λες και, λες και... Λύσαμε τα προβλήματα μάς και τώρα πρέπει να λύσουμε και το μπούλινγκ και να ξεκινήσουμε βεντέτα, να σφαχτούν κι αλλοι άνθρωποι και τα αρχίδια τους τα δυο! Η απόλυτη ληθαργία, ο απόλυτος αποπροσανατολισμός της σκέψης μας. Στη λίστα των πιο επικίνδυνων ανθρώπων, μετά τους θεολόγους, έρχονται τούτοι εδώ.

Εμμανουήλ Λ.

Φεγγάρι γεμάτο την 10η Αυγούστου

Όπως μπόρεσες και μύρισες τα φύλλα, το φθινόπωρο, στο νέο σου το σπίτι

H κίτρινη ευωδία τους, νεκρή φύση, πόσο σου άρεσε

Όπως περνούσες από τα στενά κ σου ‘ρθε το καμμένο ξύλο, τον χειμώνα, χαμογέλασες

Στο κήπο με τον πατέρα σου, με πόση στοργή και φροντίδα

επέβλεψες όσα σου χάρισαν την ευωδιά της άνοιξης

Τόσο βλάσταρα και τρυφερά, όπως εσύ

Βασιλικό άλλωστε θυμίζει τ' όνομά σου

Σαν αυτόν που γεύτηκες εκείνα τα βράδια, που δειπνούσαμε, μονάχοι στην Αθήνα

Θα ναι το πρώτο ταξίδι τα τελευταία 4 χρόνια, που δε θα σου γράψω

Σε άφησα, σκορπίστηκες μακριά, σε βλέπω να μου γνέφεις πάλι

Μα ξέρεις δύο καλοκαίρια κράτησε το μυστικό μας

Εγώ και ‘συ, κορίτσι μου γλυκό

Κορμί μου ηδονικό, 

Για πάντα εραστές

Εμμανουήλ Λ.

Περι πολιτικής λόγος ΙΙ

Περι πολιτικής ο λόγος

"Phenomenal" χαρακτηρίζουν οι Άγγλοι οικονομολόγοι την αύξηση των περιουσιών των 1000 πιο πλούσιων Βρετανών το τελευταίο έτος. Από 425 δισεκατομμύρια Στερλίνες σε 519 δις. Και το άρθρο δε το ποστάρω, για ειδησειογραφικούς λόγους. Είναι για να βάλω τον προβληματισμό, για το "που πάνε τα λεφτά". Ορίστε πού πάνε τα λεφτά. Είναι ο αρχαίος νόμος ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί, φτωχώτεροι.

Είναι οι άνθρωποι που ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, που κινούν τα νήμματα ολόκληρης της κοινωνίας. Θα με ρωτήσετε πώς διάολο γίνεται οι λίγοι να έχουν τα πολλά; Η απάντηση είναι εύκολη και περιέχει τέσσερα σκέλη:

α) Γεννήθηκαν σε κοινωνικά και οικονομικά ανώτερες κοινωνικές τάξεις, άρα εκ των πραγμάτων ασκούν εξουσία η οποία πηγάζει από το όνομά τους (βλ. Παπανδρέου, Βενιζέλος, Καραμανλής κλπ). Είναι "από τζάκι" που λέμε και επιβάλλουν μία οικογενειοκρατία που μπορεί να απλώσει τα πλοκάμια της παντού. Επίπρόσθετα λόγω της κοινωνικής τους υπόστασης και θέσης, συναναστρέφονται με άτομα του ίδιου κοινωνικού και οικονομικού υποβάθρου, τα παιδιά τους για παράδειγμα εκπαιδεύονται σε "ελίτ" σχολεία, όπου και αυτά με τη σειρά τους συναναστρέφονται με άλλα παιδιά πλουσίων, δημιουργώντας έτσι διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ τους, οι οποίες στο μέλλον δεν ξεχνιούνται, όταν αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τις περιουσίες που κληροδοτούν από τους γονείς τους, όντας πλέον σπουδαγμένοι στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, έχοντας πρόσβαση σε σύγχρονη γνώση του επιχειρήν, του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του branding και φυσικά μεταπτυχιακό στην απάτη!
β) Μπορούν να ασκούν εξουσία, διότι φυλάσσονται από το κρατικό σύστημα καταστολής της βίας (κυρίως αστυνομία). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα σώματα ασφαλείας, χαίρουν καλύτερης κοινωνικής πολιτικής και μέριμνας, απ' ότι άλλα επαγγέλματα. (βλέπε για παράδειγμα το "κοινωνικό μέρισμα" του 14, το οποίο το λαμβάνουν οι ένστολοι και όχι οι άνεργοι...!). Τα σώματα ασφαλείας δηλαδή είναι ο νούμερο ένα παράγοντας φυσικής προστασίας των ατόμων που διαθέτουν το κεφάλαιο.
γ) Ασκούν εξουσία, δίοτι βασίζονται στον λεγόμενο "πολιτισμό του φόβου ή εκφοβισμού" (culture of fear). Αυτό σημαίνει ότι μέσω σύγχρονων επιστημονικών μεθόδων branding (διαμόρφωσης της κοινής γνώμης), δημιουργούνε στο ασυνείδητο του πολίτη, τον φόβο, ότι αν λοξοδρομήσει ή επαναστατήσει, θα το πληρώσει με το να χάσει τη ποταπή δουλειά του, την πενιχρή περιουσία του, αλλά ακόμη και την ζωή του ή/και την ζωή των ανθρώπων που είναι δεμένος συναισθηματικά.Αυτός είναι και ο νούμερο ένα ψυχολογικός παράγοντας και το γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί εκεί 'πάνω.
δ) Αυξάνουν τα κέρδη τους υπό το πρίσμα του φαινομένου που στη διεθνή βιβλιογραφία ονομάζεται "control fraud" ή "epidemic control fraud". Το φαινόμενο αυτό επιγραμματικά σκιαγραφείται στις μεθόδους που χρησιμοποιούν άτομα σε εταιρίες που πραγματεύονται τεράστεια οικονομικά μεγέθη, αλλά και σε τράπεζες και κυβερνητικά πόστα, και τα οποία μπορούν να επωμίζονται μεγάλα χρηματικά ποσά, με μή νόμιμους τρόπους, που όμως είναι δύσκολο να εντοπιστούν, και έχουν ως αποτέλεσμα, την πτώχευση όχι μονάχα εταιρειών, αλλά και ολόκληρων Κρατών.

Εμμανουήλ Λ.


παραπομπές

control fraud: http://www.ted.com/talks/william_black_how_to_rob_a_bank_from_the_inside_that_is#t-75830
Η άνοδος των 1000 πλουσίων της Αγγλίας: http://www.theguardian.com/business/2014/may/18/wealth-britain-richest-1000-new-high-sunday-times-rich-list

Τρανσφοβία

Τρανσφοβία

Ξέρετε δεν παρακολουθώ την ευρω-βιζιά-ν, αλλά ακόμα και στο μπαρ που ήμουν για μπύρα το βράδυ του Σαββάτου, την ευρωβιζιάν έδειχνε η γιγαντοθόνη. Αναπόφευκτο λοιπόν να καθίσω να 'δω από περιέργια με τί στο διάολο διασκεδάζουν τόσα εκατομμύρια ευρωπέη (και ευρωαιδοία κυρίως). Εβλεπα μόνο εικόνα, μιας και το μαγαζί έπαιζε άλλη μουσική (ευτυχώς!)

Άκουσα και είδα μικρές χαζοσυζητησούλες και ηλίθιες φωτογραφίες (που δε σατύριζαν, αλλά εξευτέλιζαν τη νικήτρια) σε social media, αλλά και έξω ο κόσμος εκείνη τη μέρα (αλλά και την επόμενη) σχολίαζε το εν λόγω άτομο, με μεγάλο αρνητισμό. Και αναρωτήθηκα γιατί; Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια αγαπητοί μου συνάνθρωποι! Τί γλυκούλιδες που ειναι αυτοί οι κομπλεξικοί!

Το θέμα, αγαπητές μου κυρίες και κύριοι, μεταπίπτει ευθέως και ευθαρσώς στο ζήτημα της ομοφοβίας και κατ' επέκταση του ρατσισμού. Στο γεγονός δηλαδή, οτι μία αρκετά μεγάλη μερίδα των ανθρώπων που συναναστρεφόμαστε (φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι κλπ κλπ), είναι ρατσιστές και δε μπορούν με τίποτα να δεχτούν κάποιος να είναι διαφορετικός από δ' αύτους. -Τί έγινε λέει; Έχεις πέος και μοιάζεις με γυναίκα;;; Στη πυρά!!! Η "διαφορετικότητα" τους ξενίζει και στη πραγματικότητα βγάζουν φλύκτρες εγκεφαλικές!

Μία άλλη μερίδα πληθυσμού το ίδιο επιζήμια είναι και οι λεγόμενοι ενθρησκοι, θρησκευόμενοι ή και πιστοί όπως θέλετε πείτε τους. Αυτοί που τέλος πάντων, πιστεύουν στον Αδάμ, την Εύα, στα χερουβείμ, σεραφείμ, σε θεούς, διαόλια και τριβόλια, στα ζώδια, στη τράπουλα της Κατίνας κλπ. Αυτοί λοιπόν οι σεμνότυφοι και σοβαροφανείς τύποι, καταδικάζουν στο πυρ το εξώτερον, κάθε είδους διαφορετικότητα που υποτίθεται καταπατά την κανονικότητα τους, τον δογματισμό τους και την επουράνια ηθική τους.

Και οι δύο αυτοί τύποι ο ρατσιστής και ο θρησκευόμενος, χαρακτηρίζονται από οπισθοδρομικότητα, συντηρητισμό και συνήθως είναι ικανοί για τις χειρότερες εκφράσεις λεκτικής, αλλά και σωματικής βίας. Αυτές οι εκφάνσεις του πολιτισμού μας, είναι σαφέστατα ο κόλαφος της κοινωνίας και οδηγούν σε φανατισμό, μικρομυαλιά και σε τέτοιες εκφράσεις επιθετικότητας, όπως οι προχθεσινές, έναντι σε κάτι καινούριο, νέο και πετυχημένο! Τρανσέξουαλ του κόσμου ενωθείτε!

Εμμανουήλ Λ.